In een winkelgalerij ontmoeten klanten en winkelmeisjes elkaar dagelijks. Allen dromen ze van liefde, bezingen ze en dansen op het ritme van het koor shampoomeisjes. Een muzikaal drama met complexe amoureuze verwikkelingen.
In een winkelgalerij kruisen en ontmoeten klanten en winkelmeisjes elkaar dagelijks in Lili’s kapsalon, in de prêt-à-porter boetiek van de familie Schwartz, of aan de bar bij Sylvie. Allen dromen ze van liefde: verboden liefde, epistolaire liefde, onmogelijke liefde... Ze praten erover, bezingen ze, en dansen op het ritme van het koor shampoomeisjes.
Een uitmuntende ensemblecast, met o.a. Delphine Seyrig en jaren tachtig popster Lio, glijdt door de winkelgalerij in een piekfijn geregisseerde choreografie, op de tonen van een aanstekelijke pop-soundtrack. Akerman schreef zelf de teksten voor de bedrieglijk vrolijke liedjes en zet de kijker constant op het verkeerde been: is deze film echt een ironische kritiek op de hyper-commerciële jaren tachtig of eerder een liefdevolle mijmering over alledaagsheid? Akerman leefde zich volledig uit met het geluidsontwerp voor deze film, die bomvol kleine maar betekenisvolle vondsten zit: van het geklik van hoge hakken op de vloer over het onwelkome geluid van een rits tot de steeds veranderende toon en volume van de vele gesprekken en gezangen.
“Aanvankelijk zin om een komedie te maken.
Een komedie over de liefde... en de handel.
Burlesk; teder, waanzinnig.
Vervolgens was één plaats het uitgangspunt van alles.
Een plaats die ik goed ken omdat ik er verscheidene malen als verkoopster heb gewerkt.
Een winkelgalerij, om precies te zijn de ‘Galerie de la Toison d’Or’ in Brussel.
Een architektoniese ruimte die de plaats zal worden van één of meer komische verwikkelingen, waar een sentimentele ruimte zou kunnen ontstaan, en waar achter de komedie, en met de komedie, het geweld zich zou kunnen aftekenen, een dof, alledaags geweld.”
Chantal Akerman
“Chantal Akerman heeft met Golden Eighties bewezen dat de musical, hoewel beschouwd als een typisch Amerikaans genre, bijval kon genieten tot in het buitenland toe en dat de Franse taal de charme ervan niet in de weg staat. Toch is het een ongebruikelijk genre voor haar: de naam Akerman wordt, onterecht, uitsluitend met experimentele film geassocieerd. [...] Golden Eighties is een heerlijke film. Akerman heeft eerst gewerkt aan decor en kostuums in frisse, intense kleuren, die een microkosmos creëren vol verlangen en constante verleiding. Dan heeft ze het spel van de acteurs uitgewerkt, waarvan de bewegingen meer doen denken aan een choreografie dan aan een natuurlijke werkelijkheid. De liedjes zijn charmant en zetten de verwikkelingen in het verhaal kracht bij zonder de actie te onderbreken. Akerman heeft een ritme en spanning weten op te wekken die zorgen voor luchtigheid en nostalgie.”
Jacqueline Aubenas
