Een jonge vrouw, gespeeld door de regisseuse zelf, komt haar keuken binnen en begint aan een huishoudelijke routine die gaandeweg steeds verder ontaardt. Het alledaagse parodiërend dweilt ze de vloer, poetst haar schoenen, plakt de spleten van de deur met plakband dicht en geeft een explosieve wending aan het huiselijk leven in een Brussels appartement.
“Zowel Chaplin-films als Akermans Saute ma ville bouwen op met gedetailleerde uitvergroting en overdrijving, om dan bruusk en explosief te eindigen met de ruïne van de restanten. Waar de explosie van de bakoven in Chaplins Dough and Dynamite afgerond wordt met een olijke close-up van zijn iconisch gezicht met snor, blijven de visuele gevolgen van Akermans gasexplosie buiten beeld. Onder het gebulder van de ontploffing herkennen we in haar spel van vergassing, het onafbeeldbare spook van de Holocaust dat door haar familiegeschiedenis waart.”
Hilde D’haeyere
“Ik ben achttien en ik maak – zelf, aangezien ik de rol speel – die wereld kapot die ik zeven jaar later laat zien in Jeanne Dielman.”
Chantal Akerman
“De routine is het banale voorbij en wat was kan niet meer zijn. Is dit een gerichte zelfmoord, of wordt het concept van de vrouw aan de haard hier opgeblazen?”
Inge Coolsaet
“Als preludes van een visionair kondigen de kortfilms het oeuvre en het leven van de filmmaakster aan. Alle fundamenten, vormelijk en inhoudelijk, worden er gezet. Haar zelfmoord, zowel tragisch als profetisch. Haar werk, zowel polymorf als coherent. De zelfconfrontatie en de kamer keren terug in Je, Tu, Il, Elle, de opgeblazen routine en het gender-kritische perspectief in Jeanne Dielman, 23 quai du Commmerce, 1080 Bruxelles, de statische camera en le temps mort in beide. De rode draad werd van meet af aan gevlochten: Akermans identitaire vraagstukken zijn met haar cinematografische queeste verweven.”
Inge Coolsaet
“Elke retrospectieve over Akerman zou met Saute ma ville moeten openen: zoveel energie en emotie, enkel maar door routineuze handelingen te vertalen in radicale gestes.”
Isolde Vanhee
“Saute ma ville dateert uit 1968, een jaar waarin iedereen die jong was wel wat wou. Chantal wist al op haar vijftiende wat ze wou. Na het zien van Jean-Luc Godards Pierrot le fou (1965) besloot ze dat ze films wou maken, en dus voegt ze in Saute ma ville de daad bij het woord, schudt ze haar jeugd van zich af, veegt ze de vloer aan met stereotiepe vrouwenrollen en manifesteert ze zich als zelfbewuste filmmaakster.”
Isolde Vanhee
