Jeanne Dielman, een jonge weduwe, leeft samen met haar zoon Sylvain volgens een onwrikbare routine: terwijl de jongen op school zit, onderhoudt ze het appartement, kookt, doet klusjes en ’s middags ontvangt ze klanten. Dan gebeurt er iets dat haar ordelijke leven grondig dooreengooit. Deze film vestigde de internationale reputatie van Chantal Akerman.
“Ik weet niet of de keuken van Jeanne Dielman reëel aandoet – voor wie ze gekend heeft is ze indrukwekkend herkenbaar. Het is wellicht mogelijk de films van Akerman te zien als ondernemingen om bepaalde objecten juist én integraal te vertonen. (Brecht: elk goed gedicht is ook een document.)”
Daniël Robberechts
“Er hangt een studiesfeer rond deze film. Niet dat hij bestudeerd wil worden, omdat hij zo complex en ingewikkeld zou zijn, nee, de film nodigt uit tot een intens reflexieve aandacht.”
Dirk Lauwaert
“Doordat Jeanne Dielman uitkwam in jaren van militant feminisme, werd de film gezien als een symptomatisch voorbeeld van vrouwelijke vervreemding. Maar hij is bovenal een belangrijk moment in de filmgeschiedenis. Hij geeft een andere perceptie weer van drama en personage, van actie en ruimte, van de verhouding tussen fictie en werkelijkheid. Van de tijd ook, want vooral daarin lag de provocatie: hoe durft men zonder tijdsellips, het schillen van een kilo aardappelen of het uitgebreide toilet van een vrouw geobsedeerd door andermans onreinheid te tonen? Dit tijdverloop, ondragelijk omdat het absoluut samenvalt met de handeling, poneert echter het probleem van het realisme, waarvan de film juist volledig is verstoken. Voorbij de enscenering van de drie gewone dagen uit een leven van steeds weerkerende rituelen en afgezien van de ruimte-uitbeelding eigen aan deze film (de gangen, de open deuren, de gedoofde lichten), vormt deze tijdsbeleving het beginsel dat de fictie doet ontspringen uit de leegte en het gemis.”
Jacqueline Aubenas
