Wanneer Charles Dekeukeleire Combat de boxe draait, is hij tweeëntwintig en gek van film. Hij bewondert Vertov en diens concept van de filmcamera als oog. Paul Werrie schreef het gedicht dat het uitgangspunt voor deze film vormde en was zelf ook aanwezig bij de opnamen.

Hij vertelt over de moeilijke productie: “Een schildersatelier deed dienst als studio. Met een paar man moesten we de lakens strak houden die als boksring dienden, maar de boksers zelf waren echte professionelen. Ze boksten op de lakens voor een touw dat twee van ons vasthielden. Vervolgens vermengde de filmmaker met een montage-trucje de ring met echte opnamen. Het was heel verwarrend. De menigte die de boksers moesten doorkruisen, werd vanop een melkkarretje gefilmd op de binnenplaats van de school. We waren met z’n twaalven om die menigte te spelen. Twaalf op een rij. Als de camera voorbijgegaan was, renden we weer naar voren terwijl we verwisselden van hoed en van houding zodat er een heel natuurlijke beweging ontstond.”

Deze korte maar prachtige film werd opgebouwd met een heel ritmische montage van close-ups, dubbeldrukken, afwisselend positieve en negatieve beelden. Het geweld van het gevecht, de aanwezigheid van het publiek, de spanning tussen de menigte en de ring, werden samengebracht in een flitsende montage, maar die opeenvolging van volkomen concrete shots stijgt uit boven de montage zelf, om niet zozeer het abstracte dan wel de betekenis zelf van het gevecht te vangen, de tekens, het wezenlijke concept van het boksen.