Terwijl de - zuiver commerciële - volksfilm tot ontwikkeling kwam in Brussel en Vlaanderen, waagde Charles Dekeukeleire zich in 1937 aan zijn eerste langspeelfilm, naar een ambitieus scenario van de schrijver Herman Teirlinck. De opnamen gebeurden in Vlaanderen, met uitsluitend niet-professionele acteurs van het platteland en met middelen die Henri d’Ursel wist bijeen te sprokkelen bij rijke mecenassen. Teirlinck baseerde zijn intrige op een eigen toneelstuk (een experiment rond de Tijd), in een sfeer van rurale fantasie: zijn verhaal handelt over een zwerver die paniek zaait in een dorpsgemeenschap door een reeks ongewone gebeurtenissen te ontketenen waardoor de mensen hem voor een boze geest aanzien. Flashbacks onthullen het vervloekte geheim uit zijn verleden: samen met zijn geliefde en hun onwettig kind wilde hij zich verdrinken, maar hij overleefde het - zij het half waanzinnig. Hij heeft een voorgevoel dat ook Maria nog leeft en zoekt haar in zijn omzwervingen; als ze elkaar vinden en zij hem vergeeft, sterft hij in vrede.

Dekeukeleire vermengt in zijn verhaal een realistische benadering - de akkers en de oogsten van het Vlaamse land - met een zuiver formele studie, verwant aan zijn stille films. De scène van de verdrinking (een regie van Jean Painlevé) lijkt wel een droom, met mentale beelden en geluidseffecten, dubbeldruk en slow motion, waarin de tijd wordt ontwricht zoals Teirlinck het zag. Het resultaat is een uitzonderlijk werk van fantastische folklore en bucolisch lyrisme, een fijnzinnig experiment op de grens tussen geluids- en stille film, maar verwarrend voor het publiek, wat meteen het einde betekende van Dekeukeleires carrière als maker van speelfilms.