Een zintuiglijke reis die zich ontwikkelt volgens de stemmen die erin rondwaren: stemmen van dichters en waanzinnigen, van een moeder en een kind. Van zelfreflexieve gedachten tot spontane verslagen, van getuigenissen tot pure fictie, om beurten halen ze herinneringen op aan geweld en oorlog.
Es ist immer Krieg: onheilspellende woorden, ontleend aan dichteres en schrijfster Ingeborg Bachmann, vormen de ondertitel van Annik Leroy’s laatste film TREMOR.
De film krijgt vorm door de stemmen die erin spreken: stemmen van dichters en gekken, van een moeder en een kind. Het zijn bespiegelende gedachten, spontane vertellingen of pakkende getuigenissen. We kijken naar plaatsen die we niet met zekerheid kunnen situeren, plaatsen waar de voortekenen van geweld voelbaar zijn en de littekens zichtbaar. Vreemde geluiden dringen het tafereel binnen. Het beeld vervormt, wordt poreus, vloeibaar zelfs. Plots komt de muziek opzetten en krimpt alles samen tot de aanwezigheid van een eenzame pianist … tot het weer openbreekt. TREMOR is een lichtgevoelige reis tussen herinnering en nachtmerrie. Een daad van verzet.
“Es ist immer Krieg staat als ondertitel bij TREMOR. Vier woorden, een uiterst korte zin uit Malina van Ingeborg Bachmann, die vele interpretaties oproept. Maar voor mij staan ze voor innerlijk conflict en het zich niet kunnen verzoenen met de oorlogen van het verleden en het heden. Hier zijn geen beelden die in een conflict zijn gemaakt, want ieder moet zijn eigen beelden creëren. Alle fascistische machten interpelleren mij, zij dagen me uit en zorgen ervoor dat ik niet onverantwoordelijk kan zijn.”
Annik Leroy
“Een tremor is niet enkel de trilling van de aarde, maar ook die van het lichaam. Leroy filmt de trilling van de taal, die van intellectuelen als Pasolini en Bachmann, die van outsiders als Fernando Nannetti en de monumentale graffiti die hij kerfde in de muren van de psychiatrische instelling waar hij verbleef in Volterra. Ze filmt de bewegingen van de pianist die niet enkel zijn handen, maar indien nodig ook de ellebogen inzet voor de muziek van Giacinto Scelsi. Ze filmt het handschrift en het Brusselse dialect van de moeder. Op zo'n moment maakt Leroy de trilling van de aarde fysiek. Dit is niet de geschiedenis van een ander. Dit is de geschiedenis van een lichaam.”
Pieter Van Bogaert
