Es ist immer Krieg: onheilspellende woorden, ontleend aan dichteres en schrijfster Ingeborg Bachmann, vormen de ondertitel van Annik Leroy’s laatste film TREMOR.
De film krijgt vorm door de stemmen die erin spreken: stemmen van dichters en gekken, van een moeder en een kind. Het zijn bespiegelende gedachten, spontane vertellingen of pakkende getuigenissen. We kijken naar plaatsen die we niet met zekerheid kunnen situeren, plaatsen waar de voortekenen van geweld voelbaar zijn en de littekens zichtbaar. Vreemde geluiden dringen het tafereel binnen. Het beeld vervormt, wordt poreus, vloeibaar zelfs. Plots komt de muziek opzetten en krimpt alles samen tot de aanwezigheid van een eenzame pianist … tot het weer openbreekt. TREMOR is een lichtgevoelige reis tussen herinnering en nachtmerrie. Een daad van verzet.
Een zintuiglijke reis die zich ontwikkelt volgens de stemmen die erin rondwaren: stemmen van dichters en waanzinnigen, van een moeder en een kind. Van zelfreflexieve gedachten tot spontane verslagen, van getuigenissen tot pure fictie, om beurten halen ze herinneringen op aan geweld en oorlog.
Een zintuiglijke reis die zich ontwikkelt volgens de stemmen die erin rondwaren: stemmen van dichters en waanzinnigen, van een moeder en een kind. Van zelfreflexieve gedachten tot spontane verslagen, van getuigenissen tot pure fictie, om beurten halen ze herinneringen op aan geweld en oorlog.
Een zintuiglijke reis die zich ontwikkelt volgens de stemmen die erin rondwaren: stemmen van dichters en waanzinnigen, van een moeder en een kind. Van zelfreflexieve gedachten tot spontane verslagen, van getuigenissen tot pure fictie, om beurten halen ze herinneringen op aan geweld en oorlog.
Een zintuiglijke reis die zich ontwikkelt volgens de stemmen die erin rondwaren: stemmen van dichters en waanzinnigen, van een moeder en een kind. Van zelfreflexieve gedachten tot spontane verslagen, van getuigenissen tot pure fictie, om beurten halen ze herinneringen op aan geweld en oorlog.