“De wandeling van Magritte op een kerkhof is pure fictie, net als zijn aanwezigheid in het appartement dat dienstdoet als zijn atelier. Het ging er niet om de toeschouwer voor de gek te houden, maar eerder om de echte ruimte waar de camera zich voortbeweegt en de verschillende misleidende beeldruimtes van een doek op een schildersezel in elkaar te schuiven; in één beweging een kerkhof en een kaasstolp verbinden om het dubbelzinnige karakter van het beeld weer te geven. Kortom, zich cinematografisch bedienen van alle kunstgrepen van Magritte. Magritte, aanwezig in de film, legt niets uit. Hij leidt de ontsporing van de waarneming.”

Luc de Heusch

“De Heusch’ film toont Magritte aan het werk, maar we krijgen de kunstenaar niet met klassieke schildersattributen als verf en kwast te zien. Hij is enkel met lijsten van schilderijen en een schildersezel in de weer. ‘Ik toonde Magritte in het geheel niet als een ambachtsman van de schilderkunst omdat dit compleet zinloos is’, schreef de cineast. Voor de Heusch is Magritte niet zozeer een schilder, maar een maker van beelden, ‘un imaginier’. De Heusch haalt voorts Magrittes uitspraak aan dat ‘een schilderij maken vervelend is’ en dat hij enkel ‘geïnteresseerd is in het uiteindelijke product’.”

Steven Jacobs

“Het moge duidelijk zijn dat het interdisciplinaire karakter van het werk van Luc de Heusch een overtuigende artistieke schriftuur voortbrengt, dat zijn wetenschappelijke zoektocht een poëtica van het reële openbaart, dat zijn documentaire blik de lyriek van artistieke gebaren blootlegt, dat zijn grootmoedigheid die laatste niet tegenover de meest alledaagse gebaren stelt.”

Dominique Païni