Italië, midden jaren zeventig. Adriana, Barbara, Nadia en Susanna zijn 20 jaar oud wanneer ze besluiten een leven te leiden in naam van de gewapende strijd. Hun milieu en gezin laten ze achter om van revolutie het centrum en doel van hun bestaan te maken. Zij sluiten zich aan bij de Rode Brigades, de grootste communistische terroristische organisatie in het naoorlogse Italië en worden er centrale figuren. Vandaag keren ze na talloze jaren in de gevangenis terug, en proberen elk op hun eigen manier getuigenis af te leggen. Zij spreken over de politieke beweegredenen die hen aanvankelijk dreven, de conflicten, twijfels en momenten van verscheurdheid die hun leven als vrouw, meegesleurd in een draaikolk van oorlog en geweld, markeerden. Een proces dat eindigt in de veroordeling van de gewapende strijd zelf en het lijden in de levens die ze verwoestten – dat van hun slachtoffers en dat van henzelf.
“Hoe gaat iemand ondergronds? Hoe wordt een wapen iemands onmisbare metgezel? Hoe werd de vijandelijke staat overschat en hoe verhardde de beweging hierdoor? Hoe ging men tegen zijn idealen in? Hoe zaten ze mis? En hoe vandaag te leven met dit alles?
Adriana, Barbara, Nadia en Susanna analyseren hun jaren van oorlog tegen de staat, met voortdurende zorg om hun woorden in toenmalige context te plaatsen en zichzelf nimmer vrij te pleiten. Vier vrouwen die een confrontatie durven aangaan met de spoken van het verleden, de wet van de stilte trotseren en simpelweg spreken, zowel openhartig als accuraat.”
Catherine Bizern
“Begin jaren 1970 maakten wij – zij en ik – deel uit van eenzelfde beweging en hoop op het communisme. Als respons op repressie kozen zij voor de extreme weg van de gewapende strijd en verdwenen ze ondergronds en daarna in de gevangenis. Op hun zwijgen – en het onze, we werden tenslotte verslagen – werd de officiële geschiedenis van deze jaren en hun tragische gebeurtenissen geschreven. Met de hiaten, stereotypen, verdoezelingen die de Officiële Versie altijd bevat. Als daad van verzet tegen deze versie maakte ik deze film.
Het duurde 15 tot 20 jaar om deze vrouwen de vragen te stellen die geen rechter hun ooit had gesteld.
Zij kijken terug op hun gedeelde zaak en vinden elk een andere manier om zich dit gemeenschappelijk verleden te herinneren en te herbeleven. Een persoonlijk discours, wars van elke mythe, slogan of apologie.
Ik wilde niet oordelen over hun daden of leven, ik wilde gewoon luisteren.”
Loredana Bianconi
“Vrouwenfilms, militante films die nazinderen omdat ze zonder sloganesk te worden graven in het geheugen en de geschiedenis. Met kleine en grote verhalen. Zowel krachtige als fragiele getuigenissen.”
Ivo De Kock
