In de woestijn van Zuid-Californië ligt een stad die nooit is afgeraakt: California City. Tot in de puntjes uitgetekend, moest deze stad zo groot worden als Los Angeles, maar vandaag ligt de woestijnstad er onaf en stoffig bij. Het is een plek die past bij grootse dromen; bij mensen die op zoek zijn naar een nieuw en beter leven. Lashay T. Warren is één van hen. Hij ontvluchtte een turbulent verleden in Los Angeles om een nieuwe start te maken temidden van deze plattegrond van lege straten. Scherp maar ook speels beschrijft hij zijn nieuwe omgeving. Hij blijft proberen aan het verleden te ontsnappen en zichzelf steeds opnieuw uit te vinden, net als de stad die haar dromen nog lang niet heeft waargemaakt, maar ook nog niet heeft opgeborgen. Victoria is als een visuele zwerftocht waarin de realiteit en het imaginaire elkaar ontmoeten en waarin Lashay T. Warren als een hedendaagse pionier zijn eigen pad uitzet en zijn sporen achterlaat.
“Documentaires hebben de neiging een bepaalde realiteit vast te leggen. In Victoria van Sofie Benoot, Liesbeth de Ceulaer en Isabelle Tollenaere is dat anders. Er is meer. Er zijn dromen, gedachten, verhalen en fantasieën, er is een ontdekkingstocht doorheen een denkbeeldige ruimte: een schildpaddenrace, de schoonheid van waterfonteinen in een droog gebied, zwarte gaten die naar andere sterrenstelsels leiden, een verleden dat misschien een beetje duister is, een toekomst die misschien een belofte inhoudt. De film registreert het dagelijkse reilen en zeilen van Lashay T. Warren, een jonge zwarte man uit Los Angeles die naar California City is verhuisd, een enorme, zij het vervallen plaats in de woestijn. Tegelijkertijd duikt Victoria in Lashays gedachten, dromen en overpeinzingen, maakt de film ze tastbaar en deelt het auteurschap met hem. Terwijl hij zich door het dorre landschap beweegt, roept de film terloops ook de geschiedenis op van de Europese kolonisten in Amerika, zinspelend op de filmgeschiedenis met al zijn zoektochten naar een beter leven en de mythologie van het Wilde Westen – opnieuw op een erg subtiele manier. Het resultaat is een rijke en veellagige film, een perfecte mix van nederigheid, complexiteit en schoonheid.”
Jurystatement, Indie Lisboa 2020