Een Italiaanse mijnwerker laat zijn familie overkomen naar de Borinage, hopend op een beter leven. Domenico, een andere Italiaan die al 17 jaar in de mijn werkt, denkt maar aan één ding: terugkeren naar het thuisland. Het werk in de Borinage wordt immers alsmaar schaarser. Met veel poëzie en toewijding filmt Meyer de melancholie, de miserie maar ook de vreugde van de mijnwerkersfamilies: de eerste schooldag van de kinderen, de feestelijke zondagen, spelen op de terrils...
Déjà s’envole la fleur maigre is zonder twijfel Paul Meyers meesterwerk. Zijn inhoud en parcours maken het tevens een emblematische film van de Belgische sociale cinema. De film, waarvan de titel verwijst naar een gedicht van Salvatore Quasimodo, was decennialang ten onrechte niet te zien. Dankzij de restauratie van het Koninklijk Belgisch Filmarchief heeft hij nu zijn oorspronkelijke glans teruggevonden.
“Déjà s'envole la fleur maigre werd op festivals onder een lawine van prijzen bedolven, maar de film was in België slechts enkele dagen te zien. In 1994 echter bracht een Parijse verdeler, onder luid applaus, de film opnieuw uit. Het onrechtvaardige doodzwijgen, gedurende 30 jaar, van dit meesterwerk is een grote smet op de Belgische filmgeschiedenis. De diepmenselijke hoogtepunten zijn te frequent om te vermelden: de aankomst van een Italiaanse familie, terwijl een bejaarde immigrant op het punt staat naar zijn land terug te keren; de inwijding van een beginneling in het mijnwerkersberoep; het volksfeest dat zich voltrekt in een ware mengelmoes van talen. Aangrijpend en mooi neorealisme, met op de achtergrond slakkenbergen en het geteisterde landschap van een wegkwijnende Borinage.”
René Michelems
