Al op jonge leeftijd was Paul Meyer (België, 1920-2007) sociaal geëngageerd en ontdekte hij de arbeidersstrijd. In 1937 sloot hij zich aan bij het verzet tegen Francisco Franco in Spanje en vervolgens bij het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij werkt als regisseur en decorontwerper voor verschillende theaters, van kindertheater tot militante actiegroepen. Daarna gaat hij aan de slag bij de televisie en in 1955 regisseert hij de televisiefilm Klinkaart. Daarin stelt hij het misbruik van vrouwen in een steenbakkerij aan de kaak. De film veroorzaakt een schandaal in België, maar in het buitenland is het een succes. Later krijgt Paul Meyer een overheidsopdracht om een propagandakortfilm te maken over de “geslaagde” integratie van de kinderen van de eerste generatie gastarbeiders. Déjà s’envole la fleur maigre (1960) wordt echter een experimentele langspeelfilm, waarin hij in neorealistische stijl de lotgevallen van een Italiaanse familie in de Borinage beschrijft, zonder de minder fraaie feiten te verdoezelen. Ondanks de internationale erkenning werd de film destijds nauwelijks vertoond en goed weggeborgen door de overheid. Meyer werd zelfs beschuldigd van misbruik van publieke middelen en moest heel zijn leven schulden terugbetalen. In 1994 wordt de film na dertig jaar eindelijk uitgebracht in Frankrijk. Ondertussen werkte hij met zijn partner Anne Michotte aan een scenario voor een laatste langspeelfilm en in 2000 startten de opnames van La mémoire aux allouettes. Na meer dan de helft van de draaidagen te hebben afgewerkt, dwingen lastige productieverwikkelingen hem ertoe de film stop te zetten.