Stenen vormen zowel een van de meest fundamentele als veronachtzaamde bouwelementen van onze wereld. Wanneer een fictieve vertelster van natuurdocumentaires haar niersteen begint te onderzoeken, besluit ze nog één laatste verhaal te vertellen over deze vergeten wereld van steen. Apple Cider Vinegar is een hypnotiserende essayfilm die zowel acute ecologische vraagstukken behandelt als ons meeneemt op een reis waarop we Palestijnse steenhouwers, gepassioneerde Britse geologen en inwoners van een lavalandschap in Fogo ontmoeten.
“Apple Cider Vinegar is veel méér dan een documentaire: het is een magmakamer vol grappige anekdotes, onverwachte dromerigheid en saffieren poëzie.”
Erik Stockman
“Op een dag bevolen de YouTube-algoritmes mij een video aan van de grootste niersteen ter wereld. De niersteen was prachtig, walgelijk en verrassend. De wereld van steen en de menselijke wereld, die zo ver weg van elkaar lijken te staan, kwamen samen in het menselijke lichaam. Dat vond ik een duizelingwekkende, verwarrende en griezelige gedachte. Ik dacht terug aan de dromen uit mijn kindertijd.”
Sofie Benoot
“Er wordt vaak voorbijgegaan aan steen in onze verhalen. We gunnen het zelden een blik waardig, terwijl het letterlijk de achtergrond van onze wereld vormt. Zelfs in gangbare ecologische verhalen wordt enkel de groene zone van onze planeet in acht genomen. Wat gebeurt er als steen de grondslag wordt van een verhaal, als we het niet als dode materie zien maar het in het midden van ons alledaagse bestaan plaatsen? In veel verhalen is steen een metafoor voor onze blik op de natuur als iets dat buiten ons staat. Maar nierstenen vertellen ons dat we bestaan uit de mineralen en materialen van deze planeet.”
Sofie Benoot
“Ik was geïnteresseerd in de figuur van Sir David Attenborough en de traditie van natuurdocumentaires die hij in het leven heeft geroepen omdat die veel vertelt over hoe we ons verhouden tot de natuur. Als je naar Our Planet kijkt, lijkt het wel of het een andere planeet is. Door het gebruik van gloednieuwe filmtechnieken en beelden met een hoge resolutie wordt het geheel bijna ‘buitenaards’, alsof het buiten ons staat. Je ziet ook geen enkele aanwezigheid van mensen, de natuur wordt iets dat van ons afgesloten is. Een kritische houding tegenover dit soort vertelpositie sloot aan bij mijn intentie om de afstand die wij installeren tegenover de natuur ter discussie te stellen. Attenborough vertelt als de ‘stem van God’ over wat we zien. Dat soort autoriteit wou ik uitdagen.”
Sofie Benoot
“Er is iets vreemds aan de hand met de tijd in de film; de vertelster spreekt over de beelden alsof ze erop terugkijkt, maar tegelijk reageren de personages op haar stem in het heden. Er is een porositeit in de grenzen tussen het heden en het verleden en het binnen en het buiten van de filmische ruimtes die vervagen, net zoals de niersteen binnen in het lichaam de grenzen tussen mens en steen poreuzer maakt.”
Sofie Benoot
