“In maart 2012 was ik 19 jaar oud. Ik hoorde vanuit Frankrijk over de brute dood van mijn neef in Cayenne, die tijdens een feestje meerdere keren werd gestoken na een gevecht tussen jongeren. Lucas overleed ter plekke aan zijn verwondingen. Het kostte me veel tijd om de juiste manier te vinden om met de tragedie van zijn dood om te gaan. Verschillende verhalen over mijn relatie met Frans-Guyana, waar mijn familie vandaan komt, zijn hier met elkaar verweven. Ik probeerde zo dicht mogelijk bij de hoofdrolspelers te komen, maar ik probeerde ook een fictief verhaal te bedenken dat een reflectie was op het voortduren van geweld in een gebied dat getekend is door de geschiedenis van de trans-Atlantische slavernij. De film gaat naar het hart van de verhalen die de Europese samenlevingen “en retour” achtervolgen, om Aimé Césaire te citeren. Een geschiedenis die met al haar geweld naar ons terugkeert vanuit die beroemde Nieuwe Wereld waarvan we ooit droomden. Mijn film probeert de gevoelige en delicate voorwaarden te scheppen voor een interculturele dialoog die, zoals we weten, erg gespannen is geworden in onze samenlevingen door het weer aan de oppervlakte komen van begraven geschiedenissen. Daarom is deze film intiem, maar hij wil ook een instrument zijn voor ontdekking, debat en sociale cohesie.”

Maxime Jean-Baptiste