“Poppe maakt met deze knappe film geen luid statement, wel een zachtaardige schets van wat het betekent om permanent tussen heimwee en hoop te leven.”

Lieven Trio / De Morgen

“Binnen deze figuurlijke en letterlijke woestenij vindt Jamals zoektocht plaats. Jamals verhaal van ontheemding staat niet op zichzelf; idealiter kunnen we via zijn verhaal ook de verhalen begrijpen van de mensen die hij op zijn reis ontmoet. Tezamen vormen ze een landschap dat de ontworteling van een regio toont, een samenhorigheid die wordt ontwricht.”

Mathijs Poppe

“Voor mij is het een documentaire die de tools van fictie gebruikt. Jamal en zijn familie zaten ook in Ours is a Country of Words. Omdat hij als theatermaker bezig is met het vertellen van verhalen vond ik het interessant om hem te betrekken bij mijn project. Telkens als ik in Shatila was spraken we over theater en film. Tijdens die gesprekken drong het tot me door dat voor hem fictie een manier is om zijn realiteit te verwerken. Jamal zoekt constant manieren om expressie te geven aan de situatie en de emoties die er uit voortvloeien. Dat vond ik heel mooi en werd het uitgangspunt van mijn film.”

Mathijs Poppe / Filmkrant

“Op de dunne grens tussen fictie en documentaire toont de zachtmoedige film The Jacket hoe Jamal omgaat met heimwee naar het land dat zijn ouders nog voor zijn geboorte hebben ontvlucht. KASK-alumnus Mathijs Poppe, die in 2017 al met Jamal en zijn familie samenwerkte voor zijn afstudeerfilm Ours is a Country of Words, documenteert op wiens schouders het lot het zwaarst weegt. De fraaie filmische structuur van de film doet denken aan het werk van Abbas Kiarostami.”

Fast Forward Film

“Jamal maakt politiek theater samen met zijn vrienden en de film gaat over het maakproces van een toneelstuk, maar ook het narratief van het stuk, dat steeds meer verwikkeld raakt met zijn eigen leven. In het theaterstuk wordt de hoofdrol toegekend aan een jas. Het is niet zomaar een vest, de lappenjas symboliseert de vele onderdrukkingen die het Palestijnse volk moet doorstaan.”

Mathijs Poppe / Bruzz

“Toen ik voor de eerste keer in Shatila was om te filmen, wou ik de wereld vooral tonen wat voor een plek dat was. Gaandeweg voelde ik dat het verkeerd is om de mensen enkel in een slachtofferrol af te beelden. Met het maken van The Jacket probeer ik die rolverdeling in te ruilen voor een hechte samenwerking.”

Mathijs Poppe / Bruzz

“In het kamp ontmoette Poppe heel wat mooie en boeiende mensen, maar de ontmoeting met Jamal Hindawi was anders. ‘Dat hij theater maakt en ik film zal ons ook wel verbonden hebben. Ik heb dagen in de woonkamer van zijn gezin gezeten. Zijn dochter, die film studeerde, werd mijn regieassistent. Zij was er bij elk gesprek bij.’ Dankzij de ontmoeting met Hindawi, kreeg de samenwerking waar Poppe op uit was vorm. ‘We dachten na over hoe we samen een film konden maken. Jamal had al een heel creatief proces doorlopen om met zijn verleden en situatie om te gaan. Dat greep me aan.’”

Niels Ruëll en Mathijs Poppe / Bruzz

“Het breekt mijn hart dat er iets afschuwelijks als 7 oktober nodig is geweest om ze weer onder de aandacht te brengen, en niet iets moois zoals The Jacket.”  En wat nu met Jamals droom om elk dorp in Palestina te bezoeken? Die blijft, zegt hij. “En als er niets meer van Palestina overblijft om te bezoeken, dan bouwen we het wel weer op.”

Lieven Trio en Jamal Hindawi / De Morgen

“The Jacket raakt aan geschiedenissen die zich niet rechtstreeks laten benaderen, omdat ze verdwijnen in het felle licht van de actualiteit of een verklarend narratief. Het zijn verhalen die leven in de schaduw van de stad: op een werf, in een lokaal theater of een kleine woonkamer. Ze wachten er in de ruimte tussen de snelheid van een wisselkoers en die van een verlangen naar een ontnomen thuisland.”

Leon Decock / Fantômas i.s.m. Film Fest Gent

“Ik vind het interessant om fictie en documentaire met elkaar te verweven, zodat ze zowel samenwerken als elkaar uitdagen. Het is net als in het leven zelf: we worden voortdurend geconfronteerd met angsten, verlangens en dromen die in ons hoofd spelen, en dat zijn de meer fictieve elementen naast onze werkelijkheid. Het fictieve speelt altijd een rol, zelfs in ons dagelijks leven.”

Mathijs Poppe / Kuleshov, Urgent.fm

 “In 2011 werkte ik samen met vrienden in een jongerencentrum in Shatila. Ik had toen net één jaar filmopleiding aan het KASK achter de rug en had mijn camera bij me, met het vrij naïeve idee om te filmen en de wereld te tonen wat voor plek Shatila is en hoe de mensen daar leven. Al snel merkte ik dat ik hetzelfde pad volgde als veel journalisten vóór mij. Ik was onbewust op zoek naar het beeld van een slachtoffer — en dat besef was heel confronterend voor mij als jonge westerse filmmaker. Dat moment dwong me om mijn aanpak te herzien. Ik moest niet het leed tonen, maar op zoek gaan naar een mens — iemand met een leven, een verhaal, en dromen.”

Mathijs Poppe / Film Fest Gent

 “The Jacket is een film over ontheemding en over de ontwrichting van volkeren. Maar Poppe waakt ervoor de vluchtelingen voor te stellen als louter slachtoffers. Hij toont ook veerkracht en hoop en een grote onderlinge verbondenheid.”

Belinda van de Graaf / Trouw

“Poppe zag hoe Hindawi’s politieke toneelwerk verweven was met zijn echte leven en besloot met hem een film te maken waarin feit en fictie eveneens door elkaar spelen en, zo blijkt, elkaar versterken. Prachtig zoals het jasje dat zoek raakt het verlies van het land symboliseert, en het eeuwige verlangen om ernaar terug te keren.”

Belinda van de Graaf / Trouw

“Ik stelde me de vraag hoe ik als Belg in Shatila een film kan maken samen met de mensen die ik daar heb ontmoet. En dus niet alleen te kijken náár hen, naar hun slachtofferschap. Want daarmee sla je een hele grote stap over: hen als mensen benaderen. Door fictie in te zetten, kon ik met Jamal en anderen op zoek gaan naar: wat willen jullie vertellen en hoe kunnen we dat samen doen?”

Mathijs Poppe / Het Parool

“Alleen al het plukken van een bosje salie (de wortels moeten blijven staan!) krijgt in dit zachtaardige kleinood een mooi onuitgesproken, poëtische lading.”

Berend Jan Bockting / De Volkskrant