De achtenvijftigjarige Khadija valt na een lange werkdag ‘s avonds laat in slaap op de metro. Wanneer ze wakker wordt aan de eindhalte, heeft ze geen andere keuze dan de tocht naar huis te voet verder te zetten. Deze nachtelijke tocht dwingt haar om hulp te vragen en te geven aan de andere bewoners van de nacht.
“‘Tijdens de productieperiode van Hellhole heb ik veel gewerkt met jongens in de kwetsbare wijken van Brussel. Ik zag hun moeders door de straten stappen en in liften verdwijnen en vroeg me af wie zij waren. Zij worden slechts zelden in beeld gebracht’, verklaarde Devos de keuze voor zijn hoofdpersonage. ‘Ze leven vaak tussen twee werelden in: zij kijken naar hun land van afkomst terwijl hun kinderen werkelijk in Brussel leven. Soms zijn ze een beetje jaloers op hoe hun kinderen hier in Brussel hun leven kunnen opbouwen.’ Naast een andere narratieve insteek slaat Ghost Tropic ook stilistisch andere wegen in. Na de imponerende, soms afstandelijk maniëristische fotografie van DoP Nicolas Karakatsanis zien we nu warmere beelden van DoP Grimm Vandekerckhove. Die combineren Chantal Akermans statisch observerende stijl (zie bijvoorbeeld het donker wordende interieur waarmee de film opent) met een droomachtige kwaliteit die aandacht heeft voor onder meer rode kleuraccenten. ‘In Hellhole was Brussel een politieke ruimte met een onderlaag van angst. Ghost Tropic is daar een antwoord op en staat meer open tegenover de stad. Het was mijn bedoeling om met deze film de cirkel van angst te doorbreken.’”
Bjorn Gabriels
“Wat ik zo mooi vind aan pellicule, zeker aan 16mm, is dat de materialiteit van de film in de low lights zichtbaar wordt en in de high lights oplost. Als je een beeld maakt van iemand die ’s nachts onder een lantaarn staat, zal de donkerte rond het personage leven en het licht als het ware kristalliseren. Dat was voor mij de belangrijkste reden. Ik wilde dat de nacht letterlijk tot leven kwam en als een deken over Khadija lag.”
Bas Devos
