Hoe wordt in deze wereld over de mens gedacht als die wordt overgeleverd aan het rijk der doden? Twee jaar lang filmden de drie regisseurs begrafenisrituelen in Zuid-Korea, Thailand, Mexico, België en de Verenigde Staten.
Alle rituelen die gepaard gaan met de dood hebben alvast gemeen dat ze de onherroepelijke aard van deze gebeurtenis bevestigen en hem ook in zekere zin verwerpen, door de hoop op een vorm van overleven (reïncarnatie of metamorfose). Elk volk kent andere gebruiken, afhankelijk van zijn eigen geloof of mythen. In Azië en Latijns-Amerika hangen deze samen met de familie, de clan of de sekte. De klaagzang van de vrouwen, het offeren van huisdieren, het lijk dat gedurende lange tijd wordt uitgestald op een katafalk, al deze tradities passen in een religieus raamwerk, een collectieve verbeeldingswereld met een symbolische functie. In schril contrast met de voorafgaande beelden staan de Noord-Amerikaanse “funeral homes”: het zijn materialiseringen van sociale conventies en niemand toont er – althans openlijk – zijn emoties. Het zijn wereldse plaatsen. Datzelfde geldt trouwens voor gebruiken als het balsemen, het invriezen of de crematie. Hoewel zeer geperfectioneerd, getuigen deze praktijken van weinige menselijkheid en van een maatschappij waar de harde werkelijkheid van de dood wordt weggemoffeld.
Ondanks de soms onverdraaglijke beelden wisten de auteurs elke sensatiezucht uit deze documentaire te weren, door hun scherpzinnige, gevoelige blik vooral te richten op de plechtige schoonheid van de getoonde realiteit. (Serge Meurant)