Jean-Jacques Andrien studeerde film aan de Brusselse filmschool INSAS. Hij realiseert daarna enkele kortfilms waarvan er een paar geselecteerd werden voor het filmfestival in Cannes. Zijn eerste fictielangspeelfilm Le fils d’Amr est mort wordt bekroond met de Grote Prijs van het Internationaal Filmfestival van Locarno in 1975. Zijn tweede fictielangspeelfilm Le grand paysage d’Alexis Droeven, met Nicole Garcia, Jan Decleir en Jerzy Radziwilowicz (L’Homme de marbre), is een poëtische en dramatische film over een jonge boer die een geestelijke crisis doormaakt. 30 jaar later zal hij dat onderwerp opnieuw behandelen in zijn documentaire Il a plu sur le grand paysage (2012). In 1984 realiseert hij Mémoires en in 1988 verschijnt Australia, met Fanny Ardant en Jeremy Irons. Al geruime tijd koestert hij het plan om terug te keren naar Australië om daar Le silence d’Alexandre te draaien bij de Aboriginals van de Tanamiwoestijn.

Voor Jean-Jacques Andrien en zijn visie op film is het van wezenlijk belang dat hij, vóór hij aan een film begint, zich volledig en gedurende lange tijd onderdompelt in de sfeer van de streek waar hij wil filmen.

Jean-Jacques Andrien is producent van zowel zijn eigen films als van die van Yasmine Kassari, waaronder L’enfant endormi (Venetië, 2004). Hij was ook coproducent van Genesis (Cannes, 1986) van Mrinal Sen en van de eerste film van Lucas Belvaux, Parfois trop d’amour. Hij heeft een aantal beroepsverenigingen voor filmregisseurs in België mee helpen oprichten, onder andere de ABPRF (Association belge des Producteurs-Réalisateurs de Films), de ARRF (Association des Réalisateurs et Réalisatrices de Films), de ARPi (Association des Réalisateurs-producteurs indépendants), enz… Tot 2009 gaf hij les aan het INSAS, aan de Vrije Universiteit Brussel, aan de universiteit Charles de Gaulle – Lille 3… en tot in 2018 was hij verantwoordelijk voor de stages filmtechnieken aan de AKDT in Neufchâteau in België.