Een collectief gedicht over het branden van thuislanden, over het vuur en de rook van gewapende conflicten; die 'vluchtelingen' van mensen maken. Een poëtisch gesprek met vijf verschillende vrouwen over het verlaten van de plek waar ze geboren werden, over het vertrekken en (nooit meer echt) aankomen. Een ode aan de ontheemde vrouw.
“De film gaat over vijf vrouwen en daar ben ik zelf één van. De andere vrouwen bracht ik zichtbaar in beeld, zelf ben ik aanwezig als de stem van de dagboekfragmenten. Voor mij was het belangrijk om op die manier te tonen dat ik film vanuit mijn eigen blik, dat ik vanuit mijn leven naar de andere levens kijk. Het gaat om een kijken naar elkaar, eerder dan een bekeken worden.”
Lisette Ma Neza
“Branden staat voor mij voor een vuur dat nooit uitgaat. Het doet me denken aan een zin uit een gedicht van Alfred Schaffer: “Ik was een donker lichaam dat je uit kon blazen, maar ik brandde toch.” Dat voortdurende branden zie ik ook in mijn moeder en grootmoeder, die de genocide in Rwanda meemaakten: het branden van dat grote geweld en het trauma, maar tegelijk ook de liefde voor een land dat wordt verwoest. Dat licht neem je over als dochter, als volgende generatie. Het gevoel van de warmte daarvan heb ik proberen beschrijven.”
Lisette Ma Neza
“Ik heb het gevoel dat mijn poëzie me echt vertaalt, maar als filmmaker heb ik erg lang gezocht naar mijn eigen stem; mijn eigen poëzie. In mijn vorige films, vooral documentaires, slaagde ik daar nog niet in, maar bij Branden had ik voor het eerst het idee dat ik een gedicht kon schrijven met de camera in de hand.”
Lisette Ma Neza
“Ik wens de vrouwen uit mijn film en mensen met gelijkaardige verhalen toe dat ze aankomen. Dat ze rust vinden en op een of andere manier toch over iets of iemand kunnen zeggen: ik behoor toe, ik mag zijn.”
Lisette Ma Neza
