Over een periode van meer dan vijftien jaar maakte de Belgische filmmaker Eric Pauwels drie intieme, speelse films, die hij zijn ‘Trilogie de la cabane’ noemde. De titel verwijst naar het blauwe huisje in Pauwels’ tuin, maar roept ook een rijke wereld van herinnering en verbeelding op. In Lettre d’un cinéaste à sa fille beantwoordt de filmmaker de vraag van zijn dochter: “Papa, waarom maak je geen films voor kinderen?” In Les films rêvés droomt hij van een film die alle films zou omvatten die hij ooit heeft bedacht, terwijl hij in La deuxième nuit probeert te begrijpen hoe het verlies van zijn moeder zijn blik op de wereld heeft veranderd. Samen vormen deze films een oeuvre dat zowel diep persoonlijk als fantasierijk is: een avontuurlijke ode aan de kracht van dromen en kunst.
Een persoonlijke en speelse film in de vorm van een brief waarin de filmmaker zijn dochter antwoordt op de vraag “Papa, waarom maak je geen kinderfilms?”
Verscholen in een blauw huisje achteraan in zijn tuin droomt een regisseur van een film die alle andere films zou omvatten die hij ooit heeft bedacht. Alledaagse voorwerpen worden dragers van herinnering en initiëren een avontuurlijke, speelse zwerftocht door de tijd, de ruimte en de menselijke verbeelding.
Na de dood van zijn moeder denkt een filmregisseur na over hoe haar overlijden zijn blik op de wereld heeft veranderd, en herbeleeft hij hoe hun relatie hem tot een vrij individu heeft gemaakt. Het resultaat is een intieme film, een levendige collage van kleuren, texturen en herinneringen, met elkaar verbonden door de zachte blik van de moeder.